Και φτάνουμε αισίως στην Παλιότερη Ιστορία του Κόσμου, τη Ρίζα Όλων Των Τεχνών, την κινητήρια δύναμη πίσω από κάθε επίτευγμα του ανθρώπινου πολιτισμού: την κάψουρα και επακόλουθα, τον πόνο και την οδύνη του χωρισμού που ολοκληρώνουν σωστά κάθε μεγάλο έρωτα και συντηρούν την αρχαία και σεβάσμια παράδοση των καπηλιών, γνωστών και ως «Εκείνα τα μπαρ με τις ξετσίπωτες» που ως άλλος γλυκός ορός, διατηρούν την ψυχική υγεία του πολύπαθου φύλου μας, ακριβώς εκεί που πρέπει.
Οι φορές που θα σε σουτάρει ο Άγγελος, είναι κομβικές. Μαθαίνεις πράγματα για τον εαυτό σου που ούτε υποπτευόσουν. Όπως ας πούμε ότι ο εγκέφαλός σου διαθέτει αυτοεκφυλιστικές ιδιότητες, που ξαφνικά αρχίζουν να εκτιμούν μπακουροτράγουδα τριακονταετίας και βάλε. Σκοτεινές φωνούλες που σε σπρώχνουν να αγοράσεις βινύλια Πυξ Λαξ, «γιατί, εντάξει, αν προσέξεις τους στίχους, έχουν πολλά να πουν.» Πόσες μέρες μπορείς να μείνεις αξύριστος δίχως να γκρεμιστεί ο κόσμος. Ότι ο φούρνος της γειτονιάς συνεχίζει να φτιάχνει τα ίδια φανταστικά κρουασάν και ο ηρωικός κιθαρίστας απέναντι συνεχίζει να μην μπορεί να παίξει το «Paranoid» ούτε για πλάκα.
Μαθαίνεις επίσης αν είσαι άξιος να φορέσεις το πόντσο και τα σπηρούνια του Κλίντ και να βρυχηθείς απέναντι στις εσχατιές του πόνου και της ντροπής σου ή αν είσαι καταδικασμένος να ζήσεις κάτω από την κουβερτούλα Dewar’s με το δάχτυλο στο στόμα, ψάχνοντας πληγωμένες αδελφές ψυχές στο Facebook γιατί «ανώνυμα τα συναισθήματα εκφράζονται πιο εύκολα» και άλλες τέτοιες μαλακίες. Αν έχεις το σθένος να σηκωθείς και να συνεχίσεις από εκεί που έμεινες ή αν θα ψάξεις τον ύποπτα φιλικό ώμο κάποιου Αρπακτικού και θα ναυαγήσεις για πάντα εκεί.